زندگی در سکوت

پدر من به استثنای شغلش که توش یه حرفه ایه کامله و به جرات می تونم بگم مثلش توی ایران 10 نفر نیست ، در بقیۀ مراحل زندگی و از هر نظر یه گاو به تمام معناست . ..*

من سالهاست که یاد گرفتم برای کمی و کاستیها دنبال کسی نگردم تا همه چیزُ گردن اون بندازم ، یاد گرفتم با همۀ تلخیها و حس زشتی که به گردن گرفتن هر اتفاق بدی میتونه داشته باشه ، خودم مسئولیت کارها رو بپذیرم ، اما از هر طرف توی هر موضوعی میرم جلو همیشه ردپای پدرم به شدت خودنمایی میکنه . ..

الان ماه هاست که نصف شبها ( حدود همین موقعها ) از اتاق میزنم بیرون و میرم یه ساندویچ درست میکنم و با یه نوشیدنی میارم تو اتاق ، این کار ۴ دقیقه و ۵۰ ثانیه طول میکشه و همیشه توی سکوت و تاریکیه مطلق اتفاق میفته . ..

چند شب پیش بعد از هرگز دستم خورد به یه بشقاب و افتاد زمین ( توی آشپزخونه ) ضربۀ اول رو که خورد پامو گذاشتم روش و صدا قطع شد ، اما کمتر از یک دقیقه بعد پدرم جلوی در آشپزخونه پیداش شد و شروع کرد به غر زدن . ..

دو راه داشتم ؛ یکی اینکه تعطیل کنم و سرمُ بندازم پایین و بیام تو اتاق و دوم اینکه جواب بدم . ..

حالت اول به اینجا میرسید که پدرم تا صبح می رفت و میومد و هر بار پشت در اتاق طوری که اونهایی هم که خوابن با صداش بیدار بشن میرفت و میومد و غر میزد ، صبح می رفت سر کار ، از بعد از برگشتنش غرها شروع میشد و تا شب ادامه پیدا می کرد و این روند حداقل ، حداقل تا یک هفته همین شکلی میموند تا آخر یا من یا مادرم با صدایی مثل صدای خودش یه جواب بدیم بهش تا تمام کنه . ..

و حالت دوم کاری بود که کردم ، همون موقع گفتم تمامش کن دیگه ، از قصد که نبود ، بعد هم چراغ آشپزخونه و چند تا چراغ توی پذیرایی روشن کردم ( خدا شاهده که توی اون لحظات احساس میکردم که دارم نرده های آهنی یه قفس رو پاره میکردم ) و سر حوصله کارم و انجام دادم و برگشتم توی اتاق و این قضیه همون موقع تمام شد . ..

می دونین ، هرکی میاد خونمون ، یا هر جا که میریم همه بهمون میگن چرا شما انقدر آهسته حرف میزنین و برای ما سواله که چرا همۀ مردم با صدای بلند صحبت میکنن . ..

برامون سواله که همه وقتی دری رو میخوان ببندن ، چرا دسته اش رو تا انتها نمیکشن پایین و وقتی در کاملاً توی چهارچوب جا گرفت آهسته نمی برنش سرجاش ، و نمی دونیم چرا هر وقت داریم دری رو می بندیم همه با لبخند نگاهمون میکنن . ..

عادت داریم شبها وقتی چراغی رو میخوایم روشن کنیم ( منظورم 9 به بعده که پدرم میخوابه ) به جای نگاه کردن به کلیدچراغ ، چشممون به پنجرۀ بالای در اتاقشه که یه وقت شیار نوری به سمتش نره . ..

صدها مورد از آثار رفتارش برای گفتن هست ، توی همۀ جوانب زندگی باهامون اینطوری کرده ، احساس میکنم عادت کردیم توی سکوت و تاریکی زندگی کنیم و مثل برده ها در خدمتش باشیم ، از اونسر خونه صدامون کنه تا کلید چراغی رو بزنیم که نیم متر بااش فاصله داره . ..

نمی دونم ، شاید اشتباه کنم ، اما دائم این فکر همراهمه که زندگیمو خرابکرده ، نه از نوعی که با ترک کردن محیط ، هموار بشه ، از اون انواعی که تا آخر عمر همراه آدمه . ..

شاید مسخره بیاد ، اما دلم میخواد یه بار بدون دلهره بدون اینکه دستگیرۀ درُ بکشم پایین ، درُ ببندم ، منظورم با سر و صدا نیست ، منظورم یه در بستن عادیه ، دلم میخواد بدون برنامه و کاملاً ناخودآگاه اینکارو بکنم .. .

از زندگی در سکوت خسته ام ، از زندگی توی دنیایی که هم توی خونه حس قفس داری ، هم بیرون از خونه خستـــه ام ، خـــــــــــــســـــــــــــتـــــــــــــــه   .   .   .

* بذارین به حساب روز پدر .