امروز که داشتم با خودم حرف میزدم ،
یه لحظه برام سوال پیش اومد و از خودم پرسیدم :
این بد یا عجیبه که با خودم حرف میزنم ؟
راستش هم صحبتی ندارم و معمولاً وقتی مدت طولانیی صدای خودمو نمیشنوم ،
دلم برای صدام تنگ میشه و شروع میکنم با خودم حرف زدن و
چیزای مختلفی رو شروع میکنم با صدای بلند تعریف کردن برای خودم ...
بقول بزرگی ،با خود حرف زدن در واقع با صدای بلند فکر کردنه ، واگه زمانی برسه که همه مجبور بشند با صدای بلند فکر کنند می بینی که همه با خودشون حرف می زنند .پس چندان هم بد نیست ولی خوب چون رسم نیست برای اطرافیان عجیبه حتما .
من فرق بلند حرف زدن و بلند فکر کردن رو میدونم ، من فکر نمیکنم ، حرف میزنم . ..
یه گفتگوی دو نفره رو تصور کن و بعد یکی از دو نفر رو حذف کن ...
من بیشتر تو دلم با خودم حرف می زنم چون یکم زودرنجم میترسم بلند حرف بزنم بهم بربخوره...
خیلی لوسی ...
( راستی امروز تو فکرت بودم ، روبراهی ؟ حالت خوبه ؟ )
چرا لوسم واقعیت بود....
آره خوبم تو خوبی؟
همینطوری ، مرسی ، منم خوبم ...
من وقتی خیلی پر می شم با خودم حرف می زنم. با صدای بلند.. از خوشی ها و ناخوشی ها می گم. گاهی هم اسم اونی که دوسش دارمو و دیگه هیچ وقت پیشم نیستو به صدای بلند می گم و تظاهر می کنم هستو منو می شنوه..
خوبه ، حداقل فهمیدم عجیب نیست این کارم ...
همچون زمستان که در خودش برف می زند
دیوانه شاعر است که باخودش حرف می زند!
یک دلیلش می تونه این باشه که :
می دونی صدات قشنگه و حس می کنی حیفه که بی صدا بمونی.
چی بگم جز اینکه نظر لطفته عزیز جان ...