جاییکه الان هستم

به همۀ ایده آلهام شک کردم دیگه ،

به همۀ چیزهایی که فکر می کردم ارزشن ،

به همۀ چیزهایی که برای آموختنشون به خودم سختی دادم یه روز ،

برای یاد گرفتنشون وقت گذاشتم . ..

الان که فکرشو می کنم میگم شاید تمام این مدت من اشتباه می کردم ،

شاید وقتمو ، عمرو برای هیچی گذاشتم ، برای هیچی تلف کردم . ..

شاید که نه ، حتماً من اشتباه می کردم که فکر می کردم ارزش آدما به درونشونه ،

اشتباه می کردم که باید یه نفر رو برای چیزی که توی وجودش هست انتخاب کنی ،

اشتباه می کردم که فکر می کردم ظاهر آدما ملاک ارزش گذاری نیست . ..

تمام مدتی که سعی می کردم اینا رو به آدمایی که میشناسم بگم داشتم وقت تلف می کردم ،

باید زودتر میفهمیدم که دارم راهُ اشتباه میرم ،

مهم اینه که اندام یه نفر چطوره ،

صورتش مهمه که چقدر زیبا باشه ،

مهم موجودیه جیبشه ،

مهم ماشینیه که سوار میشه . ..

همۀ این سالها اشتباه می کردم ،

به امید اینکه یه روز ظاهر بینها می فهمن حق با من بوده ،

می فهمن و از رفتارشون دست بر میدارن ،

به امی اینکه من برنده میشم ،

اما الان احساس کامل یه بازنده رو دارم ،

اون روز موعود هرگز نیومد ، چون هرگز قرار نیست بیاد . ..

از همه بد تر جاییه که الان هستم ،

نه می تونم برگردم عقب ،

نه می تونم با دید قبلیم برم جلو ،

نه می میرم ، نه زنده ام ،

دارم آهسته آهسته دق می کنم ...