سپیده ...

          

سر سبزترین روز را تو برایم می آوری ،

پرستوها را تو به آسمانم میبخشی ،

یادهای کهنه را تو از دهنم میگیری ،

دشت روحم را تو لاله زار میکنی ،

هوایی هستی از بطن طراوت ...

این اولین شعری بود که دکلمه کردم

برای اولین کسی که جدی بود برام . ..

تازه از خدمت اومده بودم و تشنۀ یه ارتباط ،

انقدر زیبا و درعین حال خانم بود که هنوز که هنوزه ،

بعد از هشت نه سال دوستام میزننش تو سرم ،

وبلاگ مینوشتم و وقتی بهش پیشنهاد دادم ،

انقدر راحت قبول کرد که داشتم شاخ در میاوردم و

مثل آب خوردن هم با بچه بازی پروندمش . ..

از زیباییِ ظاهرش همینقدر بگم که تا حرف نمیزد

باور اینکه ایرانیِ سخت بود و بیشتر از هر جایی

شبیه مردم خوش قد و بالا و مو بور و چشم آبیِ اروپایِ شرقی بود .. .

( بابت کیفیتِ بدِ صدا و صدا برداری و میکسش از همین الان

معذرت میخوام . ..

جزء اولین کارهامه .. . )

( بگم این از همون فونتهاس که توی متنش . . . )