راهی به سویِ کودکی

بچه که بودم هر پنجشنبه جمعه این راهُ می رفتیم ، همۀ خونوادۀ پدریم اونجا بودن و ارتباطها خیلی صمیمی تر بود . سیزده بدری هم نبود که زیر یکی از درختهای همین جاده سپری نشه . ..

حتی یه دوره که عراق مستقیماً همین مسجد سلیمان ( ساکنین خود اونجا و در زبان عامیانه بهش مَیسِلِمان میگن ) رو بمباران می کرد ، همۀ فامیل به غیر از ما که ساکن اهواز بودم تو این کوهها چادر زده بودند ، اما این وضعیت هم باز جلوی رفت و آمد و خوش گذروندن تو این جاده رو نمی گرفت . ..

هرگز یادم نمیاد این جاده رو رفته باشم و توش حالم بهم نخورده باشه ، چون غیر از نیمۀ اولش که یه مقدار بعد از ملاثانیه ، باقیِ راه هر چی به میسلمان نزدیک تر میشه بیشتر و بیشتر پیچ در پیچ میشه و مثل ماری که تو خودش گره خورده جلو میره ، البته الان بعضی قسمتهاش اصلاح شده و مسیر جدیدی براش ساختن ، اما همین دفعه که اونجا بودم دیدم هنوز هم بچه های شش هفت سالۀ فامیل ازش میترسن . ..

راستی اینطوری به هوای ابری و خنکش که باد هم میاد نگاه نکنین ، منکه اولین بار بود این جاده رو ابری میدیدم ، سرسبزیش هم فقط مالِ اواخر اسفند تا اواسطِ فروردینِ و بقیۀ سال مثل جهنم گرمِ ، دقیقاً همون گرمایی که آدم از خوزستان انتظار داره . ..

امسال بر خلافِ سالهای قبل که سر سبزی و لاله های وحشی جای خالی توی این دشت و کوهها نمیذاشت ، به خاطر بارونِ کم ، خیلی هم سبز نشده ، البته همین روزی که عکسها رو گرفتم ، یه چند ساعتی بارون گرفت که برای سیزده بدر هم شنیدم خیلی بهتر شده بود ( آخه چون زمینهای اینجا همیشه تشنه ان ، کوچکترین بارونی که بیاد به سرعت تاثیرِ خودشُ نشون میده ) ، اما بازم با هر سال فاصله داشت . ..

در ضمن یه سوغاتی یا بهتر بگم یه یادگاری هم از این جاده برای خودم آوردم که بعداً عکسشُ بهتون نشون میدم . .. خلاصه نمیدونم چرا ، اما من این شهر و راهی که بهش میرسه رو با سلول سلولم دوست دارم و می پرستم و عاشقشم ...