خراب شد ...

 

دیشب یهو وسطای شب همۀ فشارها و ناراحتیای 

این چند روز محو شد . .. 

انقدر آنی این اتفاق افتاد که برای خودمم عجیب بود ، 

خیلی ناگهانی سبک شدم ، 

راحت شدم ، 

انگار که اصلاً اتفاقی نیفتاده ، 

یا انگار همۀ اتفاقها تمام شدن و همه چیز 

به حالت اولش برگشته . .. 

دو سه تا پست قبلی هم نتیجه همون حس بودن . .. 

اما ، 

اما ، خراب شد ... 

سبز خواهم شد روزی ...

 

می دانم به تو که برسم ،

سرشار می شوم از رنگهای خوش عطر ،

می رسم به بغل بغل لبخند و آرامش ،

لبریز از زیبایی خواهم شد ،

و زندگی دوباره ،

                     دوباره سبز خواهد شد . .. 

اما ، 

اگر تو وجود داشته باشی ، 

و من به تو برسم ... 

کاش ...

کاش ...

از اون کاشها که همه خوبیهای دنیا توش جَمعه . ..

از اون کاشها که همه زشتیها و بدیهای دنیا باهاش از بین میره . ..

از اون کاشها که بعدش دیگه حسرت نیست . ..

از اون کاشها که میخواد تو پیشم باشی . ..

از اون کاشها که میخوام اینجا نبودم . ..

از اون کاشها که دوست داشتم به دنیا نمی اومدم . .. 

از اون کاشها که میگی کاش پدر مادرت برای به وجود اومدنت عشقبازی نمی کردن . .. 

از اون کاشها که دلت میخواد یه نفر ، فقط یه نفر درکت می کرد . .. 

از اون کاشها که وقتی به حضور خدا در همه جا شک می کنی میگی . .. 

از اون کاشها که می دونی حتی یکی از کاش گفتنهات عملی نمیشه . .. 

از اون کاشها که میخوای فقط یه بار یکی از کاشهات عملی میشد . .. 

از اون کاشها که دلت میخواد انقدر داغون نبودی . .. 

از اون کاشها . .. 

و

خیلی کاشهای دیگه  ... 

دو بال برای پرواز به ابدیت ...

 

دلم دو تا بال میخواد ، 

که باهاشون برم آسمون ، 

انقدر بال بزنم که خسته شم ، 

انقدر برم که از جو رد بشم ، 

حتی از سقف آسمون . .. 

بعد اونجا باستم یه گوشه ، 

هی داد بزنم ، 

بـــلـــنـــد ، 

زیــــــاد . .. 

هیچکس هم نباشه که بگه 

اینجا چکار میکنی ، 

بگه چرا داد میزنی . .. 

بعد که خوب خالی شدم ، 

دراز بکشم ، 

بــمــیــرم ... 

از همه و همه ...

 

از خدا ، 

از روزگار ، 

از خونه ، 

اصلاً یه کلام از همه و همه ، 

دلم نشکسته که ، 

به F.u.c.k رفته ... 

( با عرض پوزش از همه خواننده های 

با ادب و اخلاق این وبلاگ ) 

خیلی خسته ام ...

 

                                                                                    خسته ام ، خیلی خسته ام ... 

                                                                       از اونها که خواب توی رفعش تاثیری نداره . 

یه جوریم ...

یه جوریم ، 

عصبیم ، کلافم ، بی قرارم ، بی حوصله ام ، 

هر کاری هم می کنم ، آرامشم بر نمی گرده ، 

هر چقدرم خودمو می گردم ، 

علتی براش پیدا نمی کنم . .. 

کسی نمی دونه چه مرگم شده ؟ 

هر جقدر

هر چقدر هم که دنیا کوچیک باشه ، 

هر چقدرم که گرد باشه ، 

باز از هم دوریم ، 

باز به هم نمی رسیم .. . 

۱۷ ساله بودم ...

۱۷ ساله بودم و تازه از یه دختری تو راه مدرسه خوشم اومده بود ، 

همون روزها خوردم به پست یه جمله شریعتی که میگفت : 

مهم گشتنه و اینکه از گشتن خسته نشی وگرنه یافتن هنری نیست . ( تو همین مایه ها ) 

همین جمله بد بختم کرد ... 

از اون موقع هی روزگار گشت و منم پشت سرش به گشتن . .. 

همه ایرانو گشتم ، 

با هر کی چار کلام حرف میزدم و می گفت فهمیدم ، 

راه میافتادم شهرشون . .. 

هر دفعه هم همین جمله بعد از اینکه با مغز می خوردم زمین ، 

باعث میشد باز بایستم . .. 

اون عشق ۱۷ سالگی رفت ،  

خیلیا هم بعد از اون رفتن ، 

تا دو سال پیش که به خودم گفتم اشکان جان : 

بریدی ، بس کن دیگه ... 

بیخیال ، بیشتر بگم باز میزنم زیر گریه ، 

همین دیگه ، تمام ... 

گرفته !!!

یه جورِ خوبی دلم گرفته !!!