دفـــتـــر ســیـــب و درخــت چـــهـــل بـــرگ

بــنــویــســیــن دفــتــر ســیــب و درخــت چــهــل بــرگ ، بــخــونــیــن آرامــشـــــگــاه ...

دفـــتـــر ســیـــب و درخــت چـــهـــل بـــرگ

بــنــویــســیــن دفــتــر ســیــب و درخــت چــهــل بــرگ ، بــخــونــیــن آرامــشـــــگــاه ...

از خدا تا نا خدا

 

 

 

 

 

تا وقتی ناخدا بود ، 

همه چیز سر جاش بود و سر همه به کار خودشون . .. 

اما از وقتی دیگه نا نداره ، 

همه صداش میزنند خدا ، 

و دنیا این شکلی شده که می بینیم .. . 

 

 

 

 

 

دارم سکته می کنم ؟

 

 

 

 

 

دارم منفجر میشم ، 

معده ام هم درد میکنه ، 

قلبمم تیر میکشه . .. 

 

نـــه ، از سر پرخوری نیست ، 

اتفاقا خیلی هم لاغرم . .. 

 

روحمه که بیمار شده ، 

                               آش و لاش    ... 

 

 

 

 

 

متنفرم .. .

 

 

 

 

 

از پدرم بدم میاد ، 

 

مــــــــــتــــــــــنــــــــــفــــــــــرم   . . . 

 

 

 

 

 

مرگه اندیشی یا اندیشه مردن ؟

 

 

 

 

 

چقدر به این که خود ما هم یه روز می میریم فکر کردین ؟ 

اصلا به مرگ فکر کردین تا حالا ؟ 

منظورم فلسفه بافی های رایج تو این زمینه یا مرگ دیگران نیست . 

منظورم فکر به اینه که یه روز همه چیز این بدن از کار میفته ، 

 

ما با همه آرزو ها ، 

خاطره ها ، 

خواسته ها ، 

داشته ها ، 

علاقه ها و 

بود و نبودمون به آخر می رسیم . ..

حتی پلک هم نمی تونیم بزنیم .. . 

 

روی دست بلندمون می کنن و اینبار نه برای کس دیگه ای ، 

برای ما لا اله الا الله میگن . .. 

رو یه سنگ سرد ( که دیگه حتی سرمای اونم نمی تونیم حس کنیم ) می شورنمون ، 

میذارنمون تو یه سوراخ کوچیک 

و انقدر خاک میریزن رومون تا همسطح زمین بشه .. . 

 

دیدین فکر و تصورش چقدر حس ویژه ای داره و 

چقدر منحصر به فرده ؟ 

 

برای من گاهی ترسناکه و 

گاهی شیزین و خواستنی ، 

گاهی خیلی دور و 

گاهی چند ثانیه بعد ، 

گاهی عجیب و گاهی آشنا .. . 

 

اما واقعیت اینه که هر جور ببینیمش بالاخره یه روز یا شبی میرسه که 

هممون مـــــی مـــــیـــــریـــــم ، 

 

تــــــــــک تــــــــــکــــــــــمــــــــــون   .   .   . 

 

 

 

 

 

پارادوکس

 

 

 

 

 

شب رو برای تاریکیش دوست دارم ، 

اما از تاریکی می ترسم . .. 

 

سکوت رو دوست دارم ، 

 اما ار بی هم زبونی و تنهایی بیذارم . .. 

 

 

 

 

 

زمستون .. .

 

 

 

 

 

این روزها هوا خیلی سرده ها ... 

 

 

در دلم عشقی گرم کننده ، 

کوره آتشی فروزان ، 

 

نیست . . . 

 

من همچنان از سرما دندان به هم میسایم . .. 

 

 

 

 

 

عدالت ؟

 

 

 

 

 

   بــــــــــاور کـــن کـه ، بــــــــــاورم نـــمــــیـــــشــــــه  .  .  .

 

   عدالت                                  

                                 عدالت

 

 

 

 

  

ایــران ، غزه ، جـنـگ ...

 

 

 

 

 

بچه بودم و ساکن اهواز ، 

جنگ بود و شهر بـــمب بـــاران می شد . 

جنگ بود و محله بـــمب بـــاران می شد ، 

و همسایه های عرب محل ، بعد از هر بمب باران  

روی پشت بام می رفتن و شادی کنان برای هواپیماهای عراقی دست تکان می دادند . .. 

برای هواپیماهایی که کـــــودکـــــان ، زنــان و مــردان ایرانی رو هدف می گرفتند . . . 

 

حالا ، چرا ، چرا ، چرا باید مردم ایران برای همچین جماعتی دل بسوزونند ؟ 

 

 

 

 

 

وقتی که ;

 

 

 

 

 

شما هم وقتی گریه می کنین همه جا خیس و مرطوب میشه ؟ 

همه جا تار میشه ؟ 

دلم می خواد یه بار وقت گریه ببینم دنیا اون موقع چطوزیه و چکار می کنه ، 

اما روی همه چیزو آب میگیره ... 

 

 

 

 

 

من

 

 

 

 

 

دوربین منو از پشت نشون میده ، 

توی بیابون ، قدم زنان وسط یه جاده که تا افق رفته ، 

به سمت خورشید در حال غروب میرم . .. 

 

یه اسلحه با بی تفاوتی توی دستمه . .. 

 

از پشت سرم یه گون قلت زنان از یه طرف وارد کادر میشه و از طرف دیگه بیرون میره . .. 

 

دوربین آهسته به سمت پایین میاد تا به سطح زمین برسه ، 

روی زمین ، جلوی دوربین ، طوری که نصف تصویر رو گرفته ، 

 

 

جسد من افتاده با صورتم که رو به تصویره و 

وسط صورتم ، نزدیک چشم چپم جای یه گلوله است . . .