نمیدونم ، ولی احساس کردم برای دادن آرامش
به ذهنمون از اینهمه فشار و هجوم اخبار و حوادث ،
نیاز داریم که چند لحظه ای رو فارغ از همه چیز بگذرونیم :
بالاترین کاری که یه نفر میتونه برای وطنش انجام بده رو
ندا
برای وطنش انجام داد ...
جونش رو دو دستی هدیه کرد به خاکش و این داره مثل خوره می خوردم ، حسودیم میشه بهش ،
هر چند کلاً شیوۀ تو خیابون دویدن و شعار دادن رو نمی پسندم و معتقدم باید با هر کسی مثل خودش تا کرد . ..
به نظرم حداقل کاری که در حمایت از امثال ندا و در ادامۀ راهشون میتونیم انجام بدیم یه کاره ،
هر چند به شدت تنهام تو این مسیر ؛
چـــشـــم در بـــرابـــر چـــشـــم
پدر من به استثنای شغلش که توش یه حرفه ایه کامله و به جرات می تونم بگم مثلش توی ایران 10 نفر نیست ، در بقیۀ مراحل زندگی و از هر نظر یه گاو به تمام معناست . ..*
من سالهاست که یاد گرفتم برای کمی و کاستیها دنبال کسی نگردم تا همه چیزُ گردن اون بندازم ، یاد گرفتم با همۀ تلخیها و حس زشتی که به گردن گرفتن هر اتفاق بدی میتونه داشته باشه ، خودم مسئولیت کارها رو بپذیرم ، اما از هر طرف توی هر موضوعی میرم جلو همیشه ردپای پدرم به شدت خودنمایی میکنه . ..
الان ماه هاست که نصف شبها ( حدود همین موقعها ) از اتاق میزنم بیرون و میرم یه ساندویچ درست میکنم و با یه نوشیدنی میارم تو اتاق ، این کار ۴ دقیقه و ۵۰ ثانیه طول میکشه و همیشه توی سکوت و تاریکیه مطلق اتفاق میفته . ..
چند شب پیش بعد از هرگز دستم خورد به یه بشقاب و افتاد زمین ( توی آشپزخونه ) ضربۀ اول رو که خورد پامو گذاشتم روش و صدا قطع شد ، اما کمتر از یک دقیقه بعد پدرم جلوی در آشپزخونه پیداش شد و شروع کرد به غر زدن . ..
دو راه داشتم ؛ یکی اینکه تعطیل کنم و سرمُ بندازم پایین و بیام تو اتاق و دوم اینکه جواب بدم . ..
حالت اول به اینجا میرسید که پدرم تا صبح می رفت و میومد و هر بار پشت در اتاق طوری که اونهایی هم که خوابن با صداش بیدار بشن میرفت و میومد و غر میزد ، صبح می رفت سر کار ، از بعد از برگشتنش غرها شروع میشد و تا شب ادامه پیدا می کرد و این روند حداقل ، حداقل تا یک هفته همین شکلی میموند تا آخر یا من یا مادرم با صدایی مثل صدای خودش یه جواب بدیم بهش تا تمام کنه . ..
و حالت دوم کاری بود که کردم ، همون موقع گفتم تمامش کن دیگه ، از قصد که نبود ، بعد هم چراغ آشپزخونه و چند تا چراغ توی پذیرایی روشن کردم ( خدا شاهده که توی اون لحظات احساس میکردم که دارم نرده های آهنی یه قفس رو پاره میکردم ) و سر حوصله کارم و انجام دادم و برگشتم توی اتاق و این قضیه همون موقع تمام شد . ..
می دونین ، هرکی میاد خونمون ، یا هر جا که میریم همه بهمون میگن چرا شما انقدر آهسته حرف میزنین و برای ما سواله که چرا همۀ مردم با صدای بلند صحبت میکنن . ..
برامون سواله که همه وقتی دری رو میخوان ببندن ، چرا دسته اش رو تا انتها نمیکشن پایین و وقتی در کاملاً توی چهارچوب جا گرفت آهسته نمی برنش سرجاش ، و نمی دونیم چرا هر وقت داریم دری رو می بندیم همه با لبخند نگاهمون میکنن . ..
عادت داریم شبها وقتی چراغی رو میخوایم روشن کنیم ( منظورم 9 به بعده که پدرم میخوابه ) به جای نگاه کردن به کلیدچراغ ، چشممون به پنجرۀ بالای در اتاقشه که یه وقت شیار نوری به سمتش نره . ..
صدها مورد از آثار رفتارش برای گفتن هست ، توی همۀ جوانب زندگی باهامون اینطوری کرده ، احساس میکنم عادت کردیم توی سکوت و تاریکی زندگی کنیم و مثل برده ها در خدمتش باشیم ، از اونسر خونه صدامون کنه تا کلید چراغی رو بزنیم که نیم متر بااش فاصله داره . ..
نمی دونم ، شاید اشتباه کنم ، اما دائم این فکر همراهمه که زندگیمو خرابکرده ، نه از نوعی که با ترک کردن محیط ، هموار بشه ، از اون انواعی که تا آخر عمر همراه آدمه . ..
شاید مسخره بیاد ، اما دلم میخواد یه بار بدون دلهره بدون اینکه دستگیرۀ درُ بکشم پایین ، درُ ببندم ، منظورم با سر و صدا نیست ، منظورم یه در بستن عادیه ، دلم میخواد بدون برنامه و کاملاً ناخودآگاه اینکارو بکنم .. .
از زندگی در سکوت خسته ام ، از زندگی توی دنیایی که هم توی خونه حس قفس داری ، هم بیرون از خونه خستـــه ام ، خـــــــــــــســـــــــــــتـــــــــــــــه . . .
* بذارین به حساب روز پدر .
خوش ، خوشی ، خوش گذشتن ؛
چرا این عبارتها برامون گفتنشون جرم شده ؟ چرا خوش بودن و خوش گذشتن رو بَد میدونیم ؟ شاد بودن رو کار بدی میدونیم و فکر می کنیم اگه دائم ناراحت و پکر باشیم درسته ، آخه چرا ؟ دقت کردین که دیگه سالهاس به کسی نمیگیم خوش بگذره ؟دقت کردین که در جواب احوال پرسی ها از گفتن عبارتِ "خوش میگذره" طفره میریم ؟ چه اتفاقی افتاد ؟ این از کجا شروع شد که خوش گذشتن رو حرام کردیم به خودمون ؟ چرا وقتی در گفتن مشخصات کسی گفته میشه طرف خوش گذرونه ، اون آدم رو آدم بی قید و بندی به حساب میاریم ؟ چرا خوش گذرونی رو با بی مبالاتی یکی می گیریم ؟
دلم گرفته از این روزگار ، از این تنهایی که دارم دیوانم میکنه ، جالبه که همه هم می بیننش و کسی دست کمک به سمتم دراز نمیکنه ، دراز نمیکنه تا دستی رو که برای کمک گرفتن بلند کردم بگیره ، منم دلم میخواد بهم خوش بگذره ...
یه حسِ زشت و عذاب دهنده ای دائم بهم میگه :
ندا
و اون ۱۸-۱۹ کشتۀ
دیگۀ این درگیریها بخاطر هیچ مردن ...
احساس میکنم میخوام داد بزنم ، اما نمی تونم ،
صدام در نمیاد . ..
این روزها تلویزیون که می بینم ،
حس میکنم یه نفر رو سینه ام نشسته ،
دستاشُ انداخته دور گلوم و داره خفه ام میکنه و کاری از دستم بر نمیاد ،
داره خفه ام میکنه و بهم میگه تو احمقی ،
تو نمیفهمی ،
اینی که من میگم درسته ، نه چیزی که خودت داری میبینی ،
میگه تلاش بیهوده نکن ، کاری از دستت برنمیاد . ..
یکی کمکم کنه ، به خدا دارم خفه میشم ...
یه بغضی چند وقته تو گلومه ،
یه بغضِ بزرگ ، خیلی بزرگ ،
دلم یه گریۀ سیر میخواد ،
اما نمیاد ،
لعنتی نمیاد ،
نمیاد ...
حدوداً ۱۰ روز از انتخابات گذشته ،
۱۰ روز که ملت ایران شجاعتشونو به رخ دنیا کشیدن ،
۱۰ روز دلاوری توی یه زندان و دست و پنجه نرم کردن با گرگهایی که باهاش هم سلولن . ..
اما دقت کردین روز انتخابات چقدر دور به نظر میاد ؟
برای شما هم این ۱۰ روز مثل ۲ ماه گذشته ؟
دائم یاد انقلاب ۵۷ میفتم ،
یاد شروعش توی شهریور اونسال که جرقۀ حوادث با یه مقاله تو یکی از روزنامه ها زده شد ،
و الان خیلی بهتر درک میکنم که ۶-۷ ماه رو مثل این روزها گذروندن یعنی چی ،
مثل این روزها که هر روزش مثل یه ماه سپری میشه ،
هر چند اون روزها در مقایسه با الان ، مثل تفریح کردن و توی جبهۀ جنگ بودن میمونه ...
شروع می کنی به دویدن ،
با همۀ توانی که داری ،
از درد فرار می کنی ،
از هر چیزی که پشت سرته و مطمئنی تا از رسیدن بهت نا امید نشه میدوه ،
فکر خدا مثل برق از ذهنت میگذره ، خدایی که میتونه کمک کننده و پناه دهنده باشه ،
اما تمرکزتُ میذاری روی پیدا کردن درهایی که مردم تو کوچه ها باز گذاشتن برای امثال خودت . ..
درد از پشت کمرت پخش میشه توی تنت ،
اما انرژیت رو برای اینکه تو دلت بهش فحش بدی هم تلف نمی کنی ،
می ترسی ،
هر بار که احساس میکنی فاصله ات بیشتر از سه چهار قدم شده ،
یاد اطلاعاتی ها میفتی ، و متوجه میشی ترس از یه طرف دیگه حمله کرده بهت ،
بلاهایی که امکان داره سرشون بیارن از ذهنت میگذره ،
ترس نمیذاره سرعتت کم بشه ،
از توان خودت تویِ دویدن تعجب میکنی ،
سرگرم فکر و دویدنی که پات فلج میشه ،
احساس میکنی باتوم مثل شمشیر پاتُ شکافته و قطعش کرده ،
پرت میشی ،
قلت میزنی ،
قبل از اینکه پیروزمندانه برسه بالای سرت دوباره بلند شدی و داری میدوی . ..
ترس ،
ترس ،
ترس ،
یاد آرامش خونه میفتی ،
نمیدونی دوباره بهش میرسی یا نه ...
ساختن یه پدیده از صفر به نظر من خیلی کار راحتیه ،
نسبت به اینکه بخوای برای ساختن یه پدیده، اول چیزی رو خراب کنی و پدیده رو جای اون بسازی،
و این کاریه که همه از ما انتظار انجامش رو دارن . ..
این چیزیه که هر روز پدرها و مادرهامون و به روایتی نسل قبل تو گوشمون میخونه ؛
ما اشتباه کردیم ، در عوش شما که جوونین و آینده تو دستتونه از نو بسازینش . ..
اما واقعیت اینه که منظورشون اینه که گند کاریشونو درست کنیم ،
باید یه زندان رو خراب کنیم و جاش باغ ارم بسازیم ،
اونم نه یه زندانِ خراب و متروک رو ،
بلکه یه زندانِ کاملاً به روز رو که زندان بانهاش هم همه هوشیار ازش مراقبت میکنن . ..