دفـــتـــر ســیـــب و درخــت چـــهـــل بـــرگ
بــنــویــســیــن دفــتــر ســیــب و درخــت چــهــل بــرگ ، بــخــونــیــن آرامــشـــــگــاه ...دفـــتـــر ســیـــب و درخــت چـــهـــل بـــرگ
بــنــویــســیــن دفــتــر ســیــب و درخــت چــهــل بــرگ ، بــخــونــیــن آرامــشـــــگــاه ...هزارمین نفر ............................
۹ نفر دیگه به اینجا سر بزنن ،
جمع بازدید کننده ها به ۱۰۰۰ نفر میرسه ...
هر جور فکر کردم دیدم راهی نیست
که بشه فهمید کدوم بازدید کننده است . ..
کاش خودِ بازدید کننده های جدید
از توی اون کنتور پرچمها ، نفراتُ
جمع بزنن و اگه هزارمی بودن خبر بدن . ..
( این لینک مربوط به وقتیه که هنوز ۹ نفر مونده )
نفر هزارم جایزه داره . . .
یک منظره ...
دلم یه مرکز اورژانس میخواد که
همه ماشینهاش جلوش پارک شده باشن ...
آخه معنیش میشه اینکه
هیچکس نیاز به کمک و اورژانس نداره . ..
و اینهمه یعنی یه منظرۀ خوب ،
یعنی آ ر ا م ش . . .
مرزهای سکوت
اوایل خیلی راحت اینجا حرفهامو می نوشتم ،
اما کم کم که جلو رفت و
پیدا شدن چند تا خواننده صمیمی ،
یه جور حس آشنایی بهم داد ،
خوب آدم جلوی کسی که باهاش آشناس ،
همیشه یه جور تعارف یا خودسانسوری یا
هر اسم دیگه ای که داشته باشه ، داره دیگه .. .
دیروز ، امروز و عشق
گاهی از خودم می پرسم :
هنوزم آدما عاشق میشن ؟
کمِ کم نوجوونها و جوونها عاشق میشن ؟
اونطوری که همدوره های خودم عاشق میشدنو میگم ،
بی قرار بشن ،
صبح قبل از مدرسه برن سر کوچه اش
منتظر بشن تا بیاد و رد بشه از جلوشون ،
تو محلشون بپلکن ،
بدون اینکه باهاش حرف زده باشن
سرش غیرتی بشن و دعوا کنن ،
اونم نه یه هفته و یه ماه ،
دو سه سال با خیالش حتی شب و روز زندگی کنن . ..
خیلی وقتها که دور و ورمو نگاه میکنم ،
احساس میکنم دیگه آدمها دور اینجور عواطفو قلم گرفتن ،
بعد خوش بینانه که میخوام ببینم
به خودم میگم شاید تو نوجوونها هنوز چند نفری باشن ...
توهم
تا حالا شده اِنقدر به چیزی که
میدونی واقعیت نداره فکر کنی
که شک کنی واقعاً وجود داره یا نه ؟
من بعضی شبا ( مث امشب ) اینطوری میشم ،
میدونم نیستا ،
ولی نه اینکه دلم میخواد باشه ،
همش فکر میکنم هست ...
اما واقعیت اینه که باید گفت :
کـــــاش بــــــود ...
البته فکر کنم ...
فکر کنم دلم میخواد بگیره ،
همیشه اولش همین حسِ الانو پیدا می کنم ،
از هر طرف میرم هستش ،
همه جای اتاقم رو تله گذاری میکنه برام ،
در اولین تله ای که گیر کنم ،
موجودِ غریبه درونمو ترک میکنه ،
و همون آشنای همیشگی جاشو پر میکنه . ..
بعد زندگی شکل عادیِ خودشو پیدا میکنه ،
و دلم از هز فرصتی برای اشک ریختن استفاده می کنه ،
این وضعیت همینطور پیش میره نا به مرور محو بشه ...
بودن و نبودن
به بودنت توی زندگیم ،
کنارم ،
و همراهیت بیشتر از همیشه نیاز دارم ،
از دنیای بدون تو ،
وحشت دارم و می ترسم . ..
اما از بودنت و نبود تنهایی هم گریزانم . ..
می دونم که توی دنیا ،
فقط تویی که میتونه از این دوگانگی
نجاتم بده .. .
اما نجاتی نیست ،
چون تو نیستی ...
کمک .. .
از دیدگاه روانشناختی هر مشکلی
که شخص داره ، حتماً یه سرش
به جایی و چیزی در گذشته اش وصل میشه . ..
حالا برگشته میگه من وقت برای چت ندارم ،
به گذشته هم کاری ندارم ،
ابدا هم دوست نداره وارد ارتباطها و دوستیهای مسخره بشه ،
فقط انتظار داره از طریق ایمیل زدن ،
منو از دنیایی که توشم بیرون بیاره ،
و وارد دنیای جدیدی بکنه . ..
انقدر هم توی دنیای متفاوتی سر میکنه
که میپرسه این چیزهایی که می نویسی ،
واقعی هستن یا داستانن ؟
آخه من به این آدمِ خیرخواه چی بگم ؟
زمستان ، بهار ، تو
زمستان سرد آهسته می رود ،
و گرمای خاطرات تو را با خود می برد ،
و تلخی خاطرۀ لبخندی که شیرین بود ،
و شادی خاطره دیدار را . ..
و بهار اندوهبار ،
رنگارنگِ خود را ،
می کشد روی یکدستِ پاکِ تو ...