بـــخـــتـــک

اون روزی که تصمیم گرفتم دیگه با کسی نباشم خودِ خستگی بودم ، انقدر آزار دیده بودم که دیگه جونی نمونده بود برام ، پُر از احساس بودم و در عین حال کاملاً خالی از انرژی ، البته بگم که اصلاً آدم زود رنج یا نازک نارنجی یی نیستم ، بعد از نزدیک 10 سال به هر دری زدن به این نتیجه رسیده بودم که دیگه به بن بست رسیدم ، بریده بودم . ..

الان بعد از بیشتر از 2 سال اون خستگی رفته ، تقریباً پُر از انرژی هستم ، اما هر چی خودمو می کاوم ذره ای ، حتی ذره ای احساس توی خودم پیدا نمی کنم که اگه - این نفرین لعنتی که زندگیمو احاطه کرده کنار رفت و - کسی اومد توی زندگیم ، برای اون هزینه اش کنم ، عاشقانه به پای اون بریزمش .. .

شاید اینم یه جلوۀ دیگه از همین نفرینه ...