One ...

 

One . حدود ۲ سال پیش یاد یکی از دعواهای 

چند سال قبل ترش ، توی خونه افتادم : 

برادر سومیم تازه نامزد کرده بود ، 

( البته پشیمون شده بود و اون روز 

ما فهمیدیم و چند روز بعد خودش اعترف کرد ) 

قرار بود خونواده نامزدش برای ناهار بیان خونمون ، 

پدرمم دو سه روز قبلش از یه ماموریتِ نزدیکِ شیراز  

با یه کارتون قاب خاتم کاری تو سایزهای مختلف 

( به عنوان سوغات ) برگشته بود خونه . .. 

شروع کرده بود هر چی عکس و تصویر تو خونه است 

جا بده تو قابهاش ، کار هم نداشت که تناسب دارن یا نه . .. 

رسیده بود به عکس منو سه تا برادر دیگه ام ، 

من عکسمو برداشتم و گفتم همین قابی که داره خوبه ، 

طبیعیه که دیکتاتور روی کار خودش اصرار کنه . .. 

کار بالا گرفت و من عکسُ از لای در کمدم انداختم تو . .. 

همون برادر نامزد کرده یهو از راه رسید و پرید روی من 

و با کمک بابا گرفتنم زیر مشت و لگد ، برادرم همزمان با چکش 

افتاده بود به جون کمد و بالاخره عکسُ در آورد و  

قابش کردن . .. 

برادرم از خونه زد بیرون و مهموناش که رسیدن نیومد خونه ، 

همه تازه اونموقع فهمیدن که من قربانیِ عصبانیت یکی دیگه شدم . .. 

اون روز وقتی برای هزارمین بار این خاطره رو مرور می کردم ، 

یهو از خودم پرسیدم چرا هیچ جاش مامان نیست ؟ 

مامان که همیشه سر کوچکترین بحثها میپره وسط و 

پا در میونی میکنه ، پس اونموقع کجا بود ؟ 

طرف کی بود ؟ چکار می کرد ؟ 

اون روزا  ۱۸ سالم بود ، 

توی اوج سنی بودم که آدم احساسِ بزرگ شدنُ تجربه میکنه ، 

سنی که احساس غرور داری ، 

سنی که حسِ عزتِ نفس داره کامل میشه . .. 

اون روز همه اینا له شدن . . . 

ادامه دارد ...