اشکان علیه اشکان

 

اگه ۱۰۰ بار خشم سر تا پاتو گرفت 

و قورتش دادی ، کسی نمیفهمه ، چون 

اصلاً وجهه بیرونی نداشته که کسی متوجه بشه . .. 

اما اگه یه بار ، یکی از این خشمها 

به عصبانیت تبدیل شد و وجهه بیرونی 

به خودش گرفت ، اونوقته که همه میکوبنش 

تو سرت که تو ، تا عصبانی میشی 

اینکارو میکنی و اونکارو میکنی . .. 

اونوقته که دوست داری پاهاتو ببندی 

به دو تا ماشینِ پشت به هم و بگی 

حرکت کنن تا یه دل سیر جر بدی خودتو . .. 

اما از این اندوه بارتر اینه که با هر کسی 

تو خونه ات چهار کلمه حرف زدی یا درد دل کردی ، 

دقیقاً توی موقعیتی که منتظری و دوست داری 

با استناد به همون حرفات بهت کمک کنه ، 

از همون حرفها علیه خودت استفاده کنه . .. 

( تازه خیلی وقتها چون میدونی اینطوریه ، 

آرزو میکنی درد دلهات یادش رفته باشه ، 

اما معلوم میشه یادشه ) 

اینجاس که تنهایی رو یه جوری درک  میکنی ، 

یه جوری میره تا مغز استخونت ، 

که هرگز نه فراموشت میشه ، 

نه حسِ تلخش یه لحظه ولت میکنه ...