این همون داستانیه که می گفتم :

لطفا منو بی نسیب از نظراتتون نذارین ، 

واقعا بهشون احتیاج دارم ... 

پشت بام 

 

داداشم دو تا دستش را گذاشت روی شانه هام و فشارم داد به سمت پایین منم بدون مقاومت نشستم . همونطور که بالارو نگاه میکرد گفت دراز بکش و خودش هم آهسته نشست . وقتی دراز کشیدم خودش روی من دراز کشید و گفت نترس چیزی نمیشه . هم صداش میلرزید هم بدنش . من هم ترسیده بودم . نمیدونستم قراره چه اتفاقی بیفته . فقط می دانستم خیلی بد است . گفت چشماتو ببند . این را در گوشم گفت . من هر دو تا چشمم را روی هم فشار دادم . از پشت سرش را جلو تر آورد و دورو بر گوشم را بوسید و با همان صدای لرزان گفت دوست دارم . این تنها باری بود که توی عمرم این جمله رو از دهنش شنیدم . احساس کردم دارم شلوارمو خیس میکنم.

با شدت به مبل خوردم . گریه و درد با هم دویدن توی صورتم . سعی کردم جلوی گریه ام را بگیرم . مادرم جاروبرقی را جلوی در آشپزخانه خاموش کرده بود تا تلفن را جواب بدهد . داد زد : چت شد ؟ گفتم هیچی و بلند شدم اما پام از زیر بدنم خالی شد و افتادم . تلو تلو خوران راه افتادم سمت اتاق داداشم . باز صدای مادرم اومد که : نرین بالاها ، گفتم باشه . به اتاق که رسیدم گفتم بریم بالا ؟ پرسید تازه زدن ؟ گفتم آره . گفت بذار ۱-۲ دقیقه بگذره تا برسند میریم . همونجا نشستم و پاهامو مالیدم .

چشمم گیر کرده بود به راه پله . همیشه از تنهایی بالا پایین رفتن ازش میترسیدم . اما اون لحظه دلم میخواست ازش برم پایین دلم می خواست مامان بیاد بالا و ببرتم پایین . اشکال نداشت اگه دعوام میکرد . کاش می اومد و همه چیز تمام میشد . سرم رو با سختی چرخوندم داداشم خیس عرق بود .

به پشت بام که رسیدیم روزبه و خواهرش هم روی پشت بام خانه خودشان بودند . آنها از جنگ زده های آبادان بودند . چشم خواهرش که به داداشم افتاد چادرش را از سرش برداشت و تا زد و گرفت دستش . با خنده به داداشم نگاه کردم ، یکی زد توی سرم و گفت نیشتو ببند . پرسید : اینا کی اند ؟ منم گفتم که اسمش رعنا است و یکی دو هفته است که به خانه پشتی اسباب کشی کرده اند . او هم با سر سلام کرد .

دو تا دستش را دور سرم پیچیده بود . سعی کردم سرمو جابه جا کنم . از لای دستاش چشمم به ورودی پشت بام افتاد . جای که راه پله فلزی به لب پشت بام می رسید . به نظرم خیلی دور آمد . با خودم گفتم یعنی وقت نیست بریم پایین ؟ به سمت ما می آمد و بزرگتر می شد . کم کم نوشته های سفید روش و پرچم عراق که توی چند تا دایره نوکش کشیده شده بود پیدا شدند . بمب بزرگتر میشد و صدای صوتی که از شکافتن هوا بلند شده بود بلندتر میشد .

آن موقع من 5 سالم بود . وسط جنگ بودیم . البته الان می گم وسط چون فهمیدم جنگ سرو ته داشت ! اون موقع فکر میکردم جنگ همیشه بوده . برای من جنگ هیچوقت شروع نشده بود . برای من جنگ همیشه بود ، چیزی بود که همیشه وجودداشت . مثل کارتون پسر شجاع مثل اداره رفتن بابامثل مهد کودک . گاهی از خودم می پرسیدم بچه های خارجی هم مثل ما همین طوری بازی می کنند ؟ با صدای آزیر قرمز می دوند روی پشت بام ؟ ترکش و پوکه جمع میکنن ؟

از یه طرف دود بلند میشد و از طرف دیگه صدای ضدهوایی . منظره شهر شبیه یک خط مقدم مسکونی میشد . تماشای بمباران با هیجان ترین تفریح اون روزها بود . بمبهایی که یکی یکی رها میشدند روی سرمان و همیشه انگار مستقیم به سمت آدم می آمدند اما توی چند لحظه آخر می دیدی خیلی دورتر به زمین می خورند و بعد دود بلند میشد . حواسم به داداشم بود که زیر چشمی حواسش به رعنا بود . برگشتم سمتشان ، رعنا همانطور که بالا را نگاه می کرد خم شد و روزبه را بغل کرد و با نگاه ملتمسانه ای به سمت ما برگشت . داداشم فریاد زد نترسید ، دراز بکشین رو زمین . یک بمب واقعا داشت به سمت ما می آمد .

لبه دیوار پشت بام پر از ترکش بود ، موج انفجار مامان را کوبیده بود به دیوار، سعی میکرد بلند بشود ، کتفش را می مالید ، وقتی چشمش به من و داداشم افتاد یهو حالش خوب شد . پایین راه پله ها رسیده بودیم . به شلوارم نگاه کرد و با همه قدرتش یه کشیده زد توی صورت داداشم ، مثل کشیده های بابا ، زیر پای داداشم خالی شد و افتاد . دوباره شلوارمو خیس کردم اما مامان هیچی نگفت . پاهاش میلرزید ، جلو آمد ، خودمونو انداختیم تو بغلش و هر سه تایی زدیم زیر گریه . مامان دست می کشید روی سر و صورتمون و تو گریه می پرسید که خوبیم یا نه . داداشم توی گریه توضیح می داد که دیگه نمی ریم بالا . توضیح میداد که همه حواسش به من بوده . من فقط گریه می کردم .

همه جا تکون خورد . داداشم کف دستاشو گذاشت روی گوشم و با انگشتاش سرمو فشار می داد روی زمین . اما باز از بلندی صدا گوشم صوت می کشید . صدای چند تا تصادف با هم بلند شد . چیز بزرگی خراب شد . چشمامو روی هم فشار می دادم . رگبار ترکش و سنگهای ریز و درشت بود که از بالای سرمان رد میشد . موج انفجار روی زمین سُرمان میداد اما دیوار کوتاه پشت بام نگهمان داشت . داداشم با همه بدنش روی من جمباتمه زده بود . دندانها و چشمهام را روی هم فشار میدادم . دندانهام درد گرفته بود و اشک از لای چشمهام سر می خورد روی صورت اشک آلودم . بالاخره صفیر ترکشها ساکت شد . برای چند ثانیه غیر از صدای خاکی که توی هوا بود هیچ صدایی نمی آمد . بمب به خانه پشتی خورده بود .